In Alberta zijn drie unieke geocaches die tegenwoordig niet meer gepubliceerd kunnen worden. Een daarvan is de “Brass Cap Cache”. Deze cache ‘verhuisd’ af en toe en wordt dan geupdate met de coordinaten van een nieuwe ‘Brass Cap’. Een Brass Cap is een koperen plaat die dient als opstelpunt voor landmeters. Ideaal voor ons dus. Soms zijn deze punten gewoon in de straat verankerd, soms zijn ze op moeilijk te bereiken plekken. Er zijn ondertussen ruim 500 van deze punten gepubliceerd en er worden online statistieken bijgehouden van wie hoeveel en welke van deze punten hebben gevonden. Onlangs was er een ‘brass cap’ gepubliceerd op Mount Inflexible in Kananaskis. Een locale geocacher (Sleepy_Hollow) heeft ruim 400 van deze brass caps gevonden en wilde deze natuurlijk ook vinden. Hij zocht mensen om met hem mee te hiken en dat hebben we dus afgelopen zondag gedaan.

Omdat we zoveel mogelijk aan onze dag wilden hebben was het plan om tegen zonsopgang bij het begin van het pad te zijn. Kananaskis is ongeveer 1.5 uur rijden vanaf Calgary dus dat betekende dat we om uiterlijk half 6 ‘s ochtends weg moesten. Ik had de wekker om half 5 gezet en had dus ruim de tijd om te ontbijten. Keurig op tijd, precies om 7 uur, kwamen we aan op de sawmill parkeerplaats alwaar we onze tocht konden beginnen. Net op dat moment raakte de eerste zonnestralen de toppen van de bergen in het westen, een erg mooi gezicht! Het eerste deel van de route ging vrij vlot en Don (Sleepy_Hollow) hield er een stevig tempo in. Ik kon ‘m bijhouden maar Rob Eastick raakte ver achterop dus daar wachtten we regelmatig op. We verlieten het normale wandelpad en trokken door de bossen recht omhoog de berg op. Een kleine twee uur later hadden we de 700 hoogte meters afgelegd en stonden we op ‘Kent North Outlier’. Het uitzicht over de bergen in de vallei en de opkomende zon was fantastisch. Sleepy_Hollow had recent hier een cache verstopt en ik kon dus mooi de “First To Find” eer opstrijken!

Rob Eastick voelde zich gedurende de tocht omhoog niet goed en besloot op deze eerste berg een punt achter de tocht te zetten. Ik gaf hem de sleutels van de auto zodat hij daar kon gaan slapen. Het kostte hem ook weer twee uur om vanaf deze berg naar de auto te lopen zodat hij tegen 11 uur ‘s ochtends weer terug bij de parkeerplaats was.

Don en ik trokken daarna door naar “Kent North”. Deze berg is ruim 1100 meter hoger dan de parkeerplaats en precies een uur nadat we vertrokken kwam ik aan op de top. Het duurde daarna nog 30 minuten voordat ook Don boven was. Een sanitaire stop en een snack wegens gebrek aan energie waren daarvan de oorzaak. We hebben de tijd genomen om het register te tekenen en ik kon alweer een First To Find hebben op de cache die Don een aantal weken geleden op deze berg had geplaatst. Rond een uur of 11 besloten we de oversteek naar Mount Inflexible te maken via de bergrug die de twee bergen verbond. De foto’s die we er online van hadden gezien gaven aan dat het wel mee zou vallen…

Na het eerste voorzichtige stukje afdaling kwamen we bij een gedeelte met verse sneeuw. Een aantal dagen geleden heeft het in Alberta geregend, wat inhoud dat het in de bergen (boven de 2100 meter) sneeuwt. Aangezien de top van Mount Kent op 2800 meter ligt was daar dus ook sneeuw gevallen. Voorzichtig nam ik het voortouw en stapje voor stapje ging ik de sneeuw in. Niet lang daarna gleden mijn voeten weg en gleed ik met een rotgang richting een 3 meter hoge afgrond waaronder nog meer sneeuw en rotsen lagen. HELP! Ik probeerde aan alle kanten steun te vinden en gelukkig vlak voordat ik over de rand zou vallen bleef ik op een rots hangen. Pffoei! De rest van deze afdaling ging een stuk beter en gecontroleerder. Kijk maar op de foto’s dan zie je de brede streep in de sneeuw die mijn kont getrokken heeft!

Een uur nadat we van de top afgegaan waren, hadden we nog maar 200 meter afgelegd. De top van Mount Inflexible was nog ruim 1.5 km ver weg! We vervolgden onze weg over de hoge rotsen waarbij we regelmatig een stuk naar beneden moeten klimmen om vervolgens weer omhoog te kunnen. Het bleek een hele zware en moeizame tocht te worden waarbij de top van mount Inflexible wel steeds dichterbij kwam. Uiteindelijk bereikten we de top om half 6 ‘s avonds, ruim 6.5 uur nadat we van de andere top vertrokken dus! Op de top van de berg had ik bereik op mijn mobiel zodat ik Annette kon bellen. Die was niet onder de indruk. Ik vertelde dat ze via via Rob moest laten weten dat we net op de top waren en dat het dus nog wel even zou duren voordat we terug waren. We gingen op zoek naar de “brass cap” die zich in een van de rotsen moest bevinden en na een minuut of 10 hadden we die dan ook gevonden! De reis was dus niet voor niets en we kunnen nu een zeer moeilijke “brass cap” in onze lijst van gevonden caches bijschrijven. Dat zullen niet veel mensen ons nadoen. Om kwart voor zes verlieten we de top weer voor de terugtocht.

De terugtocht voerde eerst langs de west helling van Mount Inflexible tot de bergrug. Daarna konden we via de noordkant voorzichtig langs de rotsen naar beneden lopen. Het duurde ruim twee uur voordat we van de top tot aan de onderste grote rotsbanden waren. Daarna moesten we nog een uur over rotsblokken ter grootte van voetballen (“Talus” genoemd) lopen. Tegen 9 uur ‘s avonds waren we weer terug in het bos. Inmiddels was het donker. Fijn, we moesten nog ruim 5 km lopen door het bos voordat we weer bij de parkeerplaats zouden zijn. En in het bos, in het bos, zijn de wilde dieren! We hadden gelukkig hoofdlampen meegenomen dus we konden het pad goed volgen. Don had dit pad al eerder gelopen en was dus bekend met de route. We hielden er een stevig pas in en na iets meer dan een uur waren we weer terug op de parkeerplaats. Het was inmiddels 22:10 en we verlangden naar het comfort en de warmte van de auto en de smaak van Gatorade die in de achterbak op ons aan het wachten was.

Groot was onze schrik toen bleek dat de hele parkeerplaats leeg was! Rob was ondertussen vertrokken met de auto. We keken rond of hij misschien een briefje achter gelaten zou hebben, maar konden in het donker niets vinden. We besloten er het beste van te maken in de hoop en verwachting dat Rob terug zou komen en installeerden ons tegen de WC. Don had een reddingsdeken bij zich die groot genoeg was voor ons tweeen. We bleven dus in ieder geval warm. We hebben zo een tijdje gezeten, gepraat en naar (vallende) sterren gekeken totdat we beiden een beetje in slaap vielen. Niet echt een fijn plan want in het bos, in het bos, zijn de wilde dieren. Tegen 11 uur ‘s avonds (we hadden dus al 45 minuten tegen de WC aan gezeten) kwamen er koplampen de parkeerplaats op draaien. Gelukkig! Meteen begonnen overal rond ons coyotes te janken. Yikes! We waren dus al die tijd al omsingeld door coyotes zonder dat we dat doorhadden. We waren ERG blij om Rob weer te zien.

Omdat Rob ook niet verwacht had dat we zo lang weg zouden blijven, is hij om 10 uur ‘s avonds (dus 10 minuten voordat we op de parkeerplaats waren) naar de dichtstbijzijnde telefoon gereden. Op de parkeerplaats was namelijk (zoals op heel veel plekken in de bergen) geen bereik. Bij de telefoon heeft hij eerst z’n vrouw gebeld en daarna de “Mountain Search and Rescue”. Hij was bezorgd dat ons iets was overkomen. De search en rescue kwam samen met de RCMP (Canadese Mounted Police) naar de parkeerplaats toe om naar ons te zoeken of in ieder geval bij zonsopgang te gaan zoeken. Gelukkig was dat niet nodig en nadat we onze gegevens aan de mannen doorgegeven hadden konden we naar huis vertrekken. Om half twee ‘s nachts dus na ruim 21 uur in touw te zijn geweest (waarvan 16 uur aan het lopen) waren we weer in Calgary terug en kon ik naar bed. Dit was de meest extreme tocht die ik tot nog toe gemaakt heb, maar ik ben wel weer een ervaring (en een heleboel foto’s) rijker.

Voor het geval je het mocht afvragen, Mount Inflexible is genoemd naar een Brits oorlogsschip uit de eerste wereldoorlog. Er zijn in Kananaskis nog meer bergen naar schepen genoemd zoals mount Indefatigable. Rare jongens die Canadezen.

Onze tocht op de kaart:

Het hoogte profiel: