Vrijdag 5 augustus 2011

We pakken weer op om door te reizen naar Fort Steele. Het is een flinke rit, dus we hebben niet veel bezienswaardigheden onderweg aangekruist om te bezoeken.
Onze eerste stop is Lundbreck Falls. Hier valt de Crowsnest rivier 12 meter naar beneden. We kunnen er even lekker de benen strekken en pootje baden, voordat we verder doorrijden naar het noorden.
De rit gaat daarna verder naar het westen, over Crowsnest Pass een bergpas op 1358 meter hoogte, waar we British Colombia binnenrijden.

Vlak voor Crowsnest Pass rijden we langs Frank’s Slide. Hier is in 1903 een heel stuk van Turtle Mountain naar beneden geschoven en heeft een deel van het plaatsje Frank begraven. Hierbij zijn 70 mensen omgekomen. Bij de slide is een informatie centrum, waar je verschillende verhalen kunt lezen over de mensen die hier woonden.
Zo hebben 17 mijnwerkers, die door de aardverschuiving opgesloten waren in de mijn, zich naar de oppervlakte weten te graven en hebben het daardoor overleefd. Verder is er het verhaal van Sid Choquette, die op tijd een passagierstrein weet te waarschuwen dat de spoorweg is begraven onder het puin.

In het informatie centrum blijven we even een tijdje om rond te kijken en we zien er een video over de aardverschuiving. Dan gaan we weer op pad.

Niet veel verder, vlak voor Sparwood, loopt het verkeer opeens vast. Er is een fataal ongeluk gebeurd op deze weg en het hele zooitje hebben ze afgesloten.
We raken rond een uur of 4 gestrand in deze file en er zijn geen alternatieve routes, tenzij je een uur of vijf wilt omrijden, naar een andere bergpas om de Rockies te kunnen kruizen.
We maken er maar het beste van en doen zelfs ons avondeten langs de weg. Goed dat we een camper mee hebben, waar we gewoon bij het fornuis en de koelkast kunnen.

Uiteindelijk rijdt het verkeer zover door dat we de afslag naar Sparwood kunnen nemen, zodat we op zijn minst even een kijkje kunnen nemen bij de Titan, een lange tijd de grootste vrachtwagen ter wereld. Inmiddels is de Titan uit productie genomen, hij werd gebruikt in de mijnbouw, en staat nu in Sparwood als een toeristische attractie.

Het is trouwens verbazingwekkend rustig in Sparwood. Ik had verwacht dat mensen, gezien we toch een paar uur zouden moeten wachten voordat de weg weer wordt vrijgegeven, daar wel zouden stoppen en uitstappen, maar niets ervan. Iedereen zit gewoon in zijn auto langs de weg.

Bij de Titan is ook een geocache en het duurt even voordat die gevonden is.
Inmiddels is de file zo goed als opgelost en kunnen we weer op weg. We rijden vlot door naar Fort Steele, waar we in het donker, rond een uur of 10 pas aankomen.
We zetten snel op en dan is het slapen.