Donderdag 4 augustus 2011

Vandaag is Luca jarig, dus zodra we ontbeten hebben is het tijd om kadootjes uit te pakken. Ze heeft een aantal kaarten meegekregen uit Nederland, maar wij kunnen haar nu echt een kadootje meegeven. Niet te groot natuurlijk, want het moet wel weer mee in de koffer.
De camper is mooi versierd, dus onze kampeerplek ziet er extra feestelijk uit.

Rob was vanochtend al heel vroeg opgestaan, zonsopgang, om wat mooie fotos te kunnen maken. Die staan hier op picasa.

Natuurlijk staat er vandaag iets bijzonders op het programma, en wel; paardrijden. We rijden naar de Alpine Stables, waar we gisteren al langs zijn gelopen, waar we een rit van anderhalf uur hebben geboekt.
Het blijkt dat er twee Nederlandse meisjes werken, als een vakantiebaantje. Die willen allebei wel met ons mee rijden en dat is wel makkelijk voor degenen die wat minder engels spreken. Daarnaast gaat ook nog een officiele gids met ons mee.
Iedereen krijgt een paard toegewezen en dan kunnen we gaan.

De rit begint goed. Als we net onderweg zijn, zien we eerst een coyote en dan ook een zwarte beer wegrennen. Het is een plezierig ritje en de Nederlandse meiden zijn blij dat ze weer even Nederlands kunnen kletsen.
Iedereen doet het heel goed op de paarden en de rit wordt zelfs behoorlijk uitdagend. Om te beginnen gaan we het water in. We lopen aan de kant van de rivier (voor oversteken is die te diep). Daarna moeten we op een gegeven moment door een heel smal, steil en modderig stuk. Thomas heeft even problemen met zijn paard, maar uiteindelijk lukt het hem om zijn paard erdoorheen te loodsen. De rest van de paarden volgen daarna gewillig.

Gids Paul besluit nog even naar het meer te rijden. Hiervoor moeten we door een stuk bos waar we hier zoveel mogelijk ons eigen pad moeten volgen. Achteraf blijkt dat hij daar helemaal niet doorheen had mogen lopen. (Dat houden we maar onder ons, zegt hij). Het voegt allemaal toe aan het gevoel van avontuur.
Nog eenmaal gaan we dan het water in en dan zijn we weer terug bij de stallen.
Iedereen heeft zadelpijn, maar iedereen vindt het geweldig. Zelfs Rob heeft genoten.

Na deze rit hebben we wel een lekkere lunch verdient, dus we lunchen in stijl in het chique Prince of Wales hotel.
Vanuit de eetzaal heb je prachtig uitzicht op het meer en de zaal zelf ziet er ook prachtig uit. Erg leuk om daar te zitten.

Na de (late) lunch hebben de kinderen geen zin meer om te gaan wandelen en die duiken het meer in. Alfons en Rob gaan dan maar samen de ‘Bear hump’ te beklimmen, die je vanaf de camping kunt zien.
Het is een mooie tocht en je wordt aan het einde beloond met een mooi uitzicht over Waterton en het meer.

Omdat we zo uitgebreid hebben gelunched, bestaat het avondeten uit een eenvoudig broodje knakworst.