Glasgow – Banded Peak Hike
Een aantal maanden geleden sprak ik met mijn collega Rob over welke bergen op de “must-do” lijst stonden. Het blijken er een heleboel te zijn maar een van de meest uitdagende tochten was de Glasgow – Banded Peak tocht. Deze monster tocht gaat over vier bergtoppen heen en is ongeveer 30 kilometer lang. Rob had op twee van de bergen een cache geplaatst (in 2005) en had zelf nog nooit de hele tocht gelopen. Dus deze uitdaging konden we niet uit de weg gaan! Afgelopen weekend was het enige mogelijke weekend voor onze vakantie. Op zaterdag was er nog een wedstrijd op Banded Peak. De berg zou dus vol met mensen zijn. Dat wilden we vermijden dus gingen we zondag op pad.
De wekker ging om half vier ‘s ochtends. Rob was op Facebook al aan het posten dat op zijn leeftijd het tijdstip meer leek op “vroeg opstaan” dan op “laat naar bed gaan”. Het was inderdaad vroeg en een beetje raar om op dat tijdstip aan het ontbijt te zitten. Om 4 uur stond Rob voor de deur en gingen we op pad. Onderweg moesten we nog even uitwijken voor enkele herten op de weg maar verder vonden we zonder problemen de weg naar het begin van onze tocht. Om kwart over vijf zaten we op de fiets voor de eerste kilometers.
Tegen zessen begonnen we dan aan de wandeling. We hadden een andere route dan de meeste klimmers nemen, maar deze route werd aangeraden door anderen die de tocht eerder hadden gedaan. Het eerste uur was een beetje door het bos lopen totdat we aan de oostkant van de berg aankwamen. Daarna begon de tocht omhoog die pas ophield toen we vijf uur later op de top van Mount Glasgow stonden. Toen hadden we dus ruim 1300 hoogte meters achter de rug! We konden de cache gemakkelijk vinden omdat deze gewoon op de stenen lag. Toen we de cache en het logboek doorkeken zagen we dat veel van de originele spullen (en vinders kaartjes) nog in de cache zaten! Dat was onverwacht! We namen wat foto’s, aten wat en keken naar drie hikers die via de west kant omhoog liepen. Omdat de berg aan de noordzijde zo steil is konden we recht naar beneden (ruim 1000 meter) kijken!
We verlieten Mount Glasgow via de zuid west zijde. We moesten over enkele steile stukken heen maar zonder al te veel moeite kwamen we uit op de bergkam tussen Mount Glasgow en Mount Cornwall. Wat opviel was dat de rotsblokken, die eerst nog grote, scherpe, keien waren, nu meer op tegels leken. Het lopen op de grote vlakke stukken rots klonk de hele tijd alsof er glas brak! Een ander opvallend feit was dat het enige leven dat we daar zagen spinnen waren. En geen kleintjes ook! Geen idee waar ze van kunnen leven in deze barre omstandigheden.
Toen we bovenop Mount Cornwall aankwamen (twee uur nadat we vertrokken van Glasgow) keken we onze ogen uit. Het mooie weer zorgde ervoor dat we de hoge bergen kilometers verderop konden zien. Rob kent vele bergtoppen en kon dus vele bergtoppen bij naam aanwijzen. Een zeer mooi uitzicht en toch wel het hoogtepunt van de tocht. Letterlijk eigenlijk want de top was met bijna 3000 meter de hoogste van de vier. We bleven een kwartiertje op de top waar we het register getekend hebben, even de waterflessen gevuld met de sneeuw die er lag en gekeken naar de drie klimmers die inmiddels op de top van Mount Glasgow aangekomen waren.
De oversteek van Mount Cornwall naar Outlaw Peak ging over een zeer brede kam. Een gemakkelijke tocht maar wel eentje waar we bijna weggeblazen werden! We vonden ook nog hele rare ‘rots cirkels’ onderweg. Was hier een UFO geland? We hadden slechts 1.5 uur nodig om op de top van Outlaw Peak te komen. Veel tijd hebben we hier niet besteed want de laatste berg riep ons al. Letterlijk want er stonden twee mensen op de top van Banded Peak die iets naar ons riepen. We konden niet verstaan wat ze riepen vanwege de wind. De naam “Outlaw Peak” is ontstaan omdat de eerste klimmer de naam van “Banded Peak” verkeerd verstaan had. Hij dat dat het “Bandit Peak” (bandieten berg) was. Outlaw (misdadiger) was een toepasselijke naam vond hij. Zo heet de berg nog steeds!
De afdaling van Outlaw ging zonder problemen en we konden zelfs een beetje naar beneden rennen! Voor mij was het niet zo heel prettig omdat mijn linker knie nog steeds pijnlijk is. Een afdaling is niet zo goed voor een gezwollen knie. Bij het omhoog gaan heb ik hier geen last van en ik ben dan ook steevast eerder op de top dan Rob.
Het laatste stuk (ongeveer 300 hoogte meters) konden we ook zonder veel problemen doen. Op de top van Banded Peak zochten we even naar Rob’s cache maar die konden we niet vinden. Dus heeft Rob een nieuwe cache achter gelaten die ik dan ook kon tekenen. We dronken een Gatorade om te vieren dat we de tocht gedaan hadden. Een Gatorade is een beetje een traditie geworden. We dachten dat we na de afdaling gemakkelijk en snel weer bij de auto zouden zijn. We hadden echter niet in de gaten dat we slechts op de helft van de tocht waren (na 18 km lopen) en we dus nog enkele uren lopen voor de boeg hadden!
De afdaling ging via de noord zijde. Dat was ook geen route die in de meeste boekjes stond maar door anderen op internet werd aangeraden. Het zou de tocht met enkele kilometers inkorten. Dat is natuurlijk welkom! Tijdens de afdaling stond ik op een groot rotsblok dat prompt ging rollen. Ik kon me gelukkig staande houden en ik had ervoor gezorgd dat Rob niet beneden me liep. Ik schreeuwde “ROTS” om hem te laten weten dat er iets aan het rollen was en gezamenlijk keken we hoe het enorme rotsblok snelheid oppikte. Met een enorme vaart rolde het rotsblok naar de rand van de berg waarna hij in de diepte verdween. Ik hoop maar dat er niemand beneden liep!
We konden onze weg naar beneden gemakkelijk vinden en ongeveer een uur nadat we van de top van Banded Peak vertrokken, waren we 600 meter lager op de bodem van de valei. Daar konden we onze drinkflessen vullen met het heldere en koude water van een bergbeekje. Dat was welkom omdat we nu zoveel konden drinken als we wilden! Het water was zeer schoon en smaakte prima!
In de valei moesten we een paarden pad vinden dat we vanaf de top konden zien. Een paarden pad betekende een snelle tocht terug. Als een herten pad was zouden we bij iedere drinkplaats opnieuw naar een pad moeten zoeken… Met enig speurwerk vonden we hoefsporen en iets van een pad. Dat raakten we toch kwijt zodat we een paar honderd meter verder opnieuw moesten zoeken. Gelukkig vonden we het echte pad en konden we goed doorlopen. We moesten bijna drie kilometer lopen tot aan de weg die ons terug bracht naar de fietsen. Aan het einde van het paarden pad werden we verrast door een ongeveer 30 meter hoge waterval. Die waren we niet tegen gekomen in de verslagen van anderen die dezelfde route gelopen hadden!
De tocht naar de fietsen was ook nog eens 3.5 kilometer, ongeveer 45 minuten lopen dus. We waren zeer blij dat we de fietsen konden gebruiken om de laatste 4 kilometer naar de auto af te leggen. Tegen de tijd dat we bij de fietsen waren was het 22:15 en was de zon al een half uur onder. Het werd dus snel donker en we hadden onze hoofdlampen nodig om de stenen onderweg te omzeilen. Na 17.5 uur lopen hadden we 35 kilometer afgelegd en ruim 2500 vertikale meters gemaakt. Een record voor ons!
Onderweg naar Calgary kwamen we een merry en haar veulen tegen (da’s even schrikken in het donker!) en enkele herten. Even opletten dus maar verder niet gevaarlijk. Om half twaalf ‘s avonds waren we weer thuis. Daar wachte me het laatste probleem. Mijn sleutels lagen in huis en Annette was al naar bed. Het hele huis was donker! Gelukkig stond de auto nog buiten en kon ik die zonder sleutel open maken. De auto heeft een opener voor de garage deur zodat ik via de garage het huis binnen kon komen. Even snel de auto terug in de garage gezet en dan gelijk naar bed. De volgende ochtend moest ik namelijk weer vroeg op om naar m’n werk te gaan!
Al met al een monster tocht die we “eens maar nooit meer” zullen doen. Een geweldige herinnering en een een hoop mooie foto’s. Het foto album staat op de foto site.
Onze tocht op de kaart:
Het hoogte profiel:
Laat een reactie achter
You must be logged in to post a comment.