Elke 100-ste gevonden geocache is een ‘milestone’. Deze worden in een aparte lijst getoond en het gebruik is dat de milestones iets speciaals zijn. Niet een micro in een boom of een willekeurig doosje in de buurt. De 1500-ste cache is een grotere milestone en dus moest het een hele speciale worden.

Nu was de keuze voor deze speciale cache niet moeilijk. Een van de eerste puzzels die ik opgelost heb (in september 2009) was die van de Cold Cache. Niet alleen was het een puzzel, met name de locatie van de cache was speciaal: een koude oorlog bunker die bedoeld was voor de opslag van staatsdocumenten, maar die uiteindelijk nooit in gebruik genomen is. De ingang van de grot is niet gebarricadeerd waardoor je vrij naar binnen kunt.

De dag begon met het gebruikelijke gezeur van Eline en Peter. Beide wilden zich niet aankleden en probeerden van alles om maar niet de deur uit te hoeven gaan. Helaas voor hen is hun invloed op wat we doen niet altijd even groot dus toen alles in de auto geladen was moesten zij er ook aan geloven. We konden het leed wat verzachten door tijdens de rit naar Canmore een filmpje te draaien in de auto.

Bij de start van de trail aangekomen hadden we overmoedig de slee uitgeladen. Natuurlijk zaten de kinderen daar gelijk op maar met de diepe sneeuw was het niet te doen om de slee met kinderen te trekken. Die ging dus snel weer terug achter in de auto.

• 
• 
• 

---

Je ziet me in de fotos met lampen sjouwen. Ik werd natuurlijk voor gek uitgemaakt om al dat licht mee te nemen en dus zat er voor mij niets anders op dan alles maar zelf te dragen. Ik had twee hoofdlampen mee, een kleine zaklantaarn, een hele grote zaklantaarn en de Coleman benzine lamp. Genoeg om alle hoeken te kunnen zien!

Het pad was al een tijd niet belopen en dus liepen we regelmatig in diepe tot zeer diepe sneeuw. We hielden de moed erin door de afstand tot de cache af te tellen. Even ging de moraal omlaag toen we via een kronkelweg omhoog moesten en de afstand tot de cache dus groter werd! Bij de grot aangekomen had Peter de cache snel gevonden en konden we de grot gaan verkennen. De kinderen hadden de hoofdlampjes op en ik nam de Coleman.

• 
• 
• 
• 
• 

---

Iedereen had het geweldig naar z’n zin in de grot en met alle lampen was het er niet donker. Volgens Peter was de grot alle moeite van het naar boven lopen waard en waren zowel Peter als Eline blij dat ze toch mee gegaan waren. Nadat we de binnenkant bekeken had hebben we nog even de broodjes opgegeten en zijn de kinderen nog even van de sneeuw afgegleden. Daarna weer terug naar de auto. De terugtocht (bergaf) ging een stuk gemakkelijker dan de heenreis.

We besloten naar Canmore door te rijden om wat te drinken voordat we weer naar huis zouden gaan. Onderweg komen we dan langs Lac des Arcs, een groot meer waarin een klein eilandje ligt. Op dat eilandje staat een parkbankje! Vele malen hadden we al naar dat bankje gekeken. Daar zouden we nog een keer naar toe moeten gaan. Vandaag ben ik gestopt op de parkeerplaats dicht bij het eiland en de kinderen wilden wel mee om de geocache op het eilandje op te halen. Het meer was al een tijdje bevroren dus we konden gewoon naar het eiland lopen. Annette bleef in de auto en nam foto’s.

• 
• 
• 
• 
• 

---

We konden de cache gemakkelijk vinden (zo groot is het eiland niet) maar wilden toen wat foto’s nemen. Annette had beide cameras dus ben ik met Eline teruggelopen om de camera te halen. Daar aangekomen hebben we Annette overtuigt om toch maar mee te komen naar het eiland.

Na dit bezoek zijn we dan terug doorgereden naar Canmore waar we in de Tim Hortons nog wat gegeten en gedronken hebben. Op de terugweg kwamen we in een sneeuwstorm terecht waardoor er af en toe zeer weinig zicht was. Gelukkig hadden we dat niet terwijl we naar de grot of het eiland liepen. ‘s Avonds hebben we lekker makkelijk gedaan: een pizza gehaald en een filmpje opgezet. Iedereen was behoorlijk moe. Maar een waardige viering van de 1500-ste geocache!