Mijn collega Rob heeft tijdens een wandeling eens laten vallen dat hij in het verleden regelmatig naar de top van Prairie Mountain gelopen is. Hij heeft daar zelfs een maandelijks uitje van gemaakt, gewoon om te laten zien dat hij dat kon. Hij had het een aantal maanden al niet gedaan en het zou een goed voornemen zijn voor het nieuwe jaar. Dus toen ik hem er twee weken geleden aan herinnerde begon hij daar weer over na te denken. Een paar dagen geleden vroeg hij of ik meewilde. Tuurlijk…

Maar de temperatuur was ondertussen gezakt tot -21 graden celcius. Daarbovenop kwam nog dat de dag ervoor er nog een lawine geweest was in Kananaskis. De vrouwen verklaarden ons volledig voor gek en stonden erop dat we schoppen meenamen voor het geval we in een lawine terecht kwamen. Met de kou besloten we wat later weg te gaan dan normaal. Het voelde een beetje raar om te gaan lopen en uit te kunnen slapen. Om 11 uur begonnen we aan de wandeling die onder goede omstandigheden ongeveer 1.5 uur (enkele reis) zou duren. Maar met de sneeuw, kou en enkele geocaches waren we langer onderweg.

Vlak bij de top hadden mensen een igloo gemaakt. Erg gaaf en het moet best een hoop tijd gekost hebben om dat in elkaar te zetten. We hebben even binnen gekeken. Helaas zaten er al wat gaten in. Nadat we een rondje om de marker op de top hadden gelopen zijn we nog even naar een cache gelopen voordat we aan de terugweg begonnen. Die duurde gelukkig niet lang en ongeveer 45 minuten later waren we weer terug bij de auto. In totaal waren we ongeveer 4 uur onderweg. In de auto konden we de ‘gebruikelijke’ diet-coke drinken op de goede afloop. Nu kijken of hij volgende maand ook weer gaat.