Maandag 27 september 2010

Ok, we zijn weer een beetje in het ritme van school en werken. Het is dit jaar een beetje anders op school. De klassen zijn allemaal gemengde klassen. Peter zit in een 1/2 klas en Eline in een 3/4 klas. Het is voor alle ouders even wennen en er wordt met argusogen gekeken naar hoe dat zal uitvallen. Voor Peter komt het allemaal wel goed, hij heeft een goede lerares, die kan werken met deze uitdaging.
Helaas is de lerares van Eline in mijn ogen wat minder gekwalificeerd. Ik heb dan ook al bij de directeur aan tafel gezeten als zo’n zeurende ouder. Wat is het geval?
Aan het einde van het jaar gaan de oudere klassen naar City-Hall school.
Dat is een programma waarbij ze van alles leren over de geschiedenis en het bestuur van de stad. Nu mogen maar twee klassen per school erheen, om alle scholen een kans te geven erheen te gaan. Nu hebben we drie 3/4 klassen en de geruchten gingen dat de klas van Eline niet zou gaan. Voor de andere klas zou een alternatief programma worden ontworpen. Dat schoot helemaal in het verkeerde keelgat, dus met een andere moeder ben ik naar de directeur gestapt. Mijn Engels is niet zo best dat ik mijn klacht heel subtiel kan brengen dus ik heb, op zijn Nederlands recht-voor-zijn-raap, verteld dat ik geen enkel vertrouwen heb in het alternatieve programma dat de juf van Eline zou moeten ontwerpen.
Binnenkort horen we hoe dit afloopt…

---

---

Dit weekend hebben we lekker kunnen genieten van het hele mooie weer.
Op zaterdag hadden we eerst paardrijlessen. De dame die het organiseert had de lessen van Peter en Eline op dezelfde tijd gepland, dus dat was niet hee handig. Ik had al bedacht dat Peter dan na de lessen zelf maar even zouden gaan rijden. Maar Eline mocht op de pony van Brooke rijden, zodat Peter gewoon zijn les op Casper kon rijden.

Zondag hadden we afgesproken met nog twee gezinnen om te gaan wandelen in Kananaskis.
We reden eerst naar Bow Valley Park, waar we na een korte wandeling hebben gelunched. Louise had een barbecue mee, dus we hebben hamburgers gegeten.

Daarna reden we door naar Heart Creek Trail. Het is een klein stukje lopen (zo’n twee kilometer) naar de waterval. Helaas kun je die aan de voet van de waterval niet zien. je hoort hem wel, maar hij zit om de hoek van de rotsen, waar je verder niet bij kunt.

Rob en Andrew waren langs het pad wat vererop omhoog geklommen en konden de waterval wel zien. Uiteindelijk ging dus de hele groep naar boven. Het was in het begin wel een beetje steil, maar al snel daarna viel het mee en komen we gemakkelijk de waterval bereiken.
Uiteindelijk vinden we de bron van de kreek en daarna lopen we weer terug naar de parkeerplaats.

Inmiddels is het vijf uur, dus gaan we weer terug naar Calgary, tenminste…

Rob had nog een puzzelcache in de buurt die hij graag op wilde halen. Na veel gezeur krijgen we uiteindelijk Eline ook uit de auto om de cache te gaan zoeken. En hier leren we dan weer het een en ander over de geschiedenis van Canada.

De cache ligt in een gebied waar krijgsgevangen hebben gezeten in de tweede wereldoorlog. Voornamelijk officieren die gevangen waren genomen in Noord Afrika, tijdens de gevechten daar.
Het gebied maakt ook deel uit van een onderzoekscentrum van de Universiteit van Calgary, waar onderzoek wordt en werd gedaan naar de groeiwijze van logpole pines.
Op de plek waar de cache ligt, vindt je nog restanten van onderzoek aan de bomen. Er zijn electriciteitsdraden verbonden aan de bomen. Heel oschuldig als je nagaat dat het ging om onderzoek, waarschijnlijk naar de sapstromen in de boomstammen, maar het feit dat het zo afgelegen is en dat er ook gevangenen hebben gezeten, maakt hat allemaal wat spookachtiger. Helemaal door het masker dat iemand er heeft achtergelaten op de boom.
Het was dus de moeite waard om te bezoeken en helemaal omdat we mooie plaatjes hebben kunnen schieten van de bomen in hun prachtige herfstkleuren.