Lewis and Clark Caverns

Zaterdag 7 augustus 2010
_3003229In de buurt van Viginia City zijn de ‘Lewis and Clark Caverns’. Alhoewel Lewis en Clark er nooit in zijn geweest, zijn ze toch naar hen vernoemd. Ik weet ook niet waarom… (ze zijn er wel vlak langs gereisd).
Je mag de grotten in met een gids en dat hebben we dan ook gedaan. Het was eerst een behoorlijk klimmetje naar boven. Daarna gingen we met de gids de grotten in.

_3003232De grotten zijn rond 1892 door twee vrienden ontdekt. Een paar jaar later gingen ze er weer heen met een aantal vrienden en bedachten dat meer mensen de grotten zouden moeten zien. Daarvoor maakten ze een tweede ingang en begonnen rondleidingen te geven door de grotten.
Blijkbaar lagen de grotten op grond van de spoorwegen en toen de grotten bekend werden, droegen zij het eigendom over aan de nationale overheid en werd het beheerd door de boswachters van Yellowstone Park.

_3003247Morrison wilde graag de rondleidingen blijven geven, maar de grotten werden gesloten. Aangezien de grotten zo ver verwijderd zijn van Yellowstone Park (ruim 100 kilometer), kwam de boswachter maar een keer per jaar de grotten controleren. Morrison ging door met zijn rondleidingen, dus ieder jaar kwam er een nieuw slot op het hek en ieder jaar knipte hij het slot weer door…
In die tijd was het wel wat avontuurlijker om deze grotten te bezoeken, je moest langs touwladders omlaag en in plaats van een verlicht pad, had je je eigen kaars mee. Erg veel zag je dus niet eens van.

In 1937 werd de Staat Montana eigenaar van de grotten en werden ze verder ontwikkeld.
Zo liep er in de 50-er en 60-er jaren een trammetje naar de grotten, maar inmiddels is dat stopgezet en moeten we weer gewoon lopen.


_3003248De grotten zijn erg mooi en de gids heeft vele leuke verhalen te vertellen over de grot. Wel grappig is dat verschillende druipsteen formaties namen hebben gekregen. Zo zagen we “Romeo and Julliette”, “de kerstman”, “Empire State Building” enzovoorts.

Al met al zijn we ruim een uur in de grotten.


Na het bezoek aan de grotten, rijden we naar de ‘ringing rocks’. Het is even zoeken, maar dan vinden we de toegangsweg naar de stenen. Het is een onverharde weg, die naarmate we naar de top komen, steeds slechter wordt. Gelukkig is het goed weer, dus we redden het naar de top. Speciaal voor deze ‘ringing rocks’ hebben we hamers meegenomen, en zo klinken ze:


Het is een raar verschijnsel dat deze stenen klinken alsof ze van ijzer zijn. Waarschijnlij zit er ook wel ijzer in de stenen, maar ze klinken alleen zo, wanneer ze daar liggen. Als je ze van de stapel haalt, klinken ze als elke andere steen. (Wie was de eerste die erop hamerde, vraag ik me dan af..)


In de hoop stenen is ook nog een cache verstopt. Daar heeft Rob wel een half uur naar lopen zoeken (de kinderen zijn dat na 5 minuten al zat, en ik begin er niet aan). Uiteindelijk ziet Peter ergens tussen de stenen een ammo-box liggen. We moeten hem met zijn tweeen tussen de rotsen uit schuiven. Uiteindelijk hebben we hem dan en kunnen onze naam in het logboekje schrijven. Eenmaal thuis lijkt er iets geks te zijn met de cache. Er zijn mensen die een plastic ammo-box hebben gevonden, maar wij hadden een metalen, wat volgens ons de originele cache moet zijn. Dat verklaart waarom er al heel lang geen namen meer in ‘ons’ logboekje zijn bijgeschreven.

Laat een reactie achter

You must be logged in to post a comment.