Dinsdag 28 juli 2009

Het is grauw en het regent! Dat is een beetje een tegenvaller. We gaan dus van ellende eerst maar een rondje rijden en dan zien we wel of het een beetje wil opklaren. We merken dat de wegen hier in Saskatchewan niet allemaal even goed zijn. Nu met de regen is dat toch mnder. In plaats van enorme stofwolken, spat nu de modder tot 2 meter op. De auto ziet er na een paar minuten niet meer uit! Wanneer we uiteindelijk op een modderige weg in de bocht gewoon bijna van de weg af glijden, is de lol er wel snel vanaf.

We gaan zelfs nog een keer met het pontje over de South Saskatchewan River. De mevrouw die de pont bedient is net klaar met haar lunch, dus ze komt ons overzetten. Het is nog even spannend of we de glibberige helling opkomen, we hebben ten slotte geen 4×4 meer, maar het lukt!

---

---

Uiteindelijk komen we aan in het dorpje Sceptre. Daar vinden we het Sandhills Museum. Omdat het nog steeds nogal druilerig is, gaan we daar een kijkje nemen. En eerlijk gezegd valt het niet tegen. Het is een vrij groot museum, met van alles over het leven in Sceptre.

---

Als we het museum hebben bekeken gaan we door naar het enige restaurant in Sceptre: Scavenger’s. Het is een restaurant annex tweedehands winkel en videotheek. Als we er aankomen is het helemaal leeg, maar er is wel genoeg plek voor zo’n 50 mensen (de helft van de inwoners uit het dorp). Ze proberen ons de special (kip) aan te smeren omdat een groep die middag niet is komen opdagen. Niet zo verwonderlijk met de staat van de wegen trouwens.

Sceptre ligt aan highway 32, een doorgaande weg van Leader naar Swift Current (en zoveel wegen zijn er al niet in Saskatchewan), die ontzettend verwaarloosd is. Eerst denk je lekker door te kunnen rijden op asfalt, maar dan kom je hele stukken tegen waar enorme gaten in het wegdek zitten, of waar gewoon helemaal geen asfalt meer is. Er staan dan ok overal protestborden langs de wegen. Er komt in ieder geval geen bus meer langs en het ziekenhuis in Swift Current is onbereikbaar (er gaat geen ambulance meer over die weg) en gaan in plaats daarvan naar Alberta. Het wordt “The forgotten highway” genoemd.
De restauranthouder is, zoals je wel kunt bedenken, niet erg blij met de staat van de snelweg die al een jaar of 10 geen onderhoud heeft gezien. Toch gek voor een welvarend land als Canada.

Maar afijn, we hebben er lekker gegeten en zijn toen naar de Sandhills vertrokken. Het weer was weer wat opgeknapt, dus dat was mazzel.
Het was uitgestorven op de Sandhills. We hadden wat meer zand verwacht dan wat we zagen, maar toch leuk. De kinderen hadden het in ieder geval reuze naar hun zin. De loslopende koeien waren wat dreigend aan het loeien (grommen bijna), maar die komen de heuvel toch niet op.

---

---

Dan is het weer uit met het mooie weer, er komt weer een dreigende wolkenlucht aan. Zodra we naar de auto lopen, beginnen de eerste druppels al te vallen. De kinderen worden, zonder hun zandbroeken, in de auto gezet en dan gaan we weer op weg naar Leader.

Onderweg hebben we trouwens nog een paar benauwde minuten. De tank is bijna leeg en het is nog ongeveer 30 kilometer naar de dichtsbijzijnde benzinepomp. Op de benzinedampen halen we het.

---

In Leader bekijken we de 8 beelden van wilde dieren, die door het stadje verspreid staan en dan gaan we weer terug naar de tent.

Na het eten gaan Rob en Peter nog een stukje wandelen langs de rivier en zien zowaar nog twee uilen wegvliegen….