Zaterdag 13 Juni 2009

Vandaag deed Eline mee aan Prince Philip Games. Dit zijn spelletjes voor teams van ruiters die in estaffette-vorm een bepaalde hindernisbaan afleggen. Deze PPG games werden georganiseerd door een ponyclub in DeWinton, net even ten zuiden van Calgary, maar toch een uurtje rijden. Een ander meisje van de ponyclub ging er ook heen, en haar moeder bracht Casper en de andere pony naar de ponyclub die de PPG games organiseerde.
Het was een warme dag, een graad of 26, maar gelukkig konden de pony’s in de schaduw staan. Eline en Reese (het andere meisje van de Cochrane Ponyclub) zaten samen in een beginners-team en het team werd aangevuld met twee meisjes van Delacoure Ponyclub.

Ze begonnen met een ‘clinic’, waarbij ze geleerd werd, wat ze precies moesten doen, en hoe ze het stokje aan elkaar door moesten geven. Casper was erg opgewonden. Een vreemde omgeving, allemaal vreemde paarden en een wedstrijd! Het ging dus ook niet helemaal lekker. Toen Eline rustig door de bak probeerde te stappen met hem, ging hij er op een gegeven moment in gallop vandoor, maar Eline bleef erop zitten en kreeg hem weer onder controle. Daarna moest ik hem toch maar vasthouden en meerennen tijdens de estaffette onderdelen.

Na de lunch heeft Reese’s moeder Casper nog even gelongeerd, zodat hij zijn energie een beetje kwijt kon, maar tijdens het eerste onderdeel van de wedstrijden, de slalom, ging hij er weer vandoor. Daarna moest ik dus weer met Casper en Eline meerennen. (Ik heb dus geen mooie foto’s of film van de wedstrijd.)

We gingen verder met de tennisballen race: de meiden moesten een tennisbal op een pilon neerleggen en van de volgende pilon weer oppakken en daarna doorgeven aan het volgende teamlid, en zo verder. Het derde onderdeel ging hetzelfde, maar dan moesten ze in plaats van een bal een vlag meenemen. Voor het laatste onderdeel moesten ze bordjes met letters erop oppakken en naar een staf met haken brengen. Daar moesten ze de bordjes op de haken hangen, zodat ze “PONY CLUB” spelden.
De kinderen in het team van Eline deden het zo goed dat ze uiteindelijk als eerste zijn geeindigd!

Toen we uiteindelijk na de prijsuitreiking klaar waren om te gaan, had Eline nog een leuke verassing: ze had de autodeur dichtgegooid met de sleutels er nog in. Twee uur later had de kerel van de wegenwacht de deur opgegemaakt en konden we na een lange, warme dag weer naar huis.