Zaterdag 20 september 2008

Afgelopen donderdag kregen we onverwacht bezoek van een Nederlands gezin uit Clearwater (British Columbia). We kennen elkaar van de verhalen op internet, die altijd zo heerlijk herkenbaar zijn. Omdat ze een B&B hebben, besloten ze nu het seizoen een beetje op zijn einde loopt, zelf ook een korte vakantie te houden en deze kant van de Rockies eens te bekijken. Het werd een gezellige middag en zelfs avond, waarna ze hier op de logeerbedden hebben geslapen. Peter en Piet vonden het helemaal geweldig. Ze zijn allebei 5 jaar en hadden elkaar al snel gevonden. Ikzelf vond het ook wel eens lekker een avondje Nederlands te kletsen.


Ze boften, want het is hier de afgelopen week geweldig zomerweer geweest: zonnig en ruim 20 graden.
Toch merken we aan alles dat het herfst begint te worden. De bladeren aan de bomen en struiken kleuren prachtig rood en geel en beginnen helaas ook al snel van de bomen te vallen. De winkels staan weer vol met Halloweenversieringen en de appels in onze tuin zijn rijp, dus daar snoepen we lekker van.


Vanaf zondag beloven ze hier regen en daarna temperaturen van rond de 10 graden. We besluiten dus om nog even te genieten van de laatste dag zomer. Eerst gaan Eline en ik een uurtje paardrijden en daarna rijden we door naar Kananaskis.


We geen eerst kijken bij de Elbow Falls, maar we zijn, met dit mooie weer, niet de enigen. Het is een populaire plek om te gaan picknicken en er is ook een verhard pad aangelegd langs de watervallen, waardoor veel mensen deze plek gebruiken voor een gezellig tripje. Het ziet er ook mooi uit, maar naar onze zin wel een beetje te druk. Nadat we de watervallen hebben bekeken, besluiten we eens stukje verder te rijden, op zoek naar een wandelpad.



Dat vinden we dan ook bij de Powderface Ridge. Het blijkt acheraf het einde van een mountainbike trail te zijn, waar we besluiten omhoog te klimmen (3 kilometer, 500 meter omhoog). Het is best een steile klim en voor de kinderen ook best zwaar, maar met regelmatig stoppen, stenen oppakken en rupsen bekijken, komen we een heel eind. De mensen die naar beneden komen lopen vragen we steeds hoe ver het nog is, maar uiteindelijk halen we het toch: de weide, met een prachtig uitzicht over het dal waar we net uit zijn gekomen.


De terugweg is gelukkig gemakkelijker. In ruim een half uur zijn we weer beneden (tegenover de heenweg die anderhalf uur duurde). Eline is wel heel blij dat ze het toch gehaald heeft, dus wie weet gaan we het nog wel een keertje proberen.