Maandag 25 augustus 2008
Vandaag is het dan zover, we zijn officieel een jaar in Calgary, Canada. ‘En hoe bevalt het?’ is een vraag die we veel horen van de mensen hier. Ja, hoe bevalt het eigenlijk? Zoals iedere stad heeft ook Calgary zijn voor en zijn nadelen. Het nadeel is natuurlijk snel duidelijk: we zitten ver weg van familie en vrienden. Gelukkig kunnen we via mail en skype contact met elkaar houden, maar het is toch anders….

Wonen in Canada heeft natuurlijk zo zijn voordelen. We hebben veel ruimte en veel vrijheid. Juist doordat we ver weg zitten van familie en vrienden, hebben we vooral in dit eerste jaar weinig ‘verplichtingen’ en zijn ieder weekend vrij om te gaan en te staan waar we zelf willen. We doen dan ook veel dingen die we in Nederland niet deden, of ooit zouden doen. We hebben allemaal (een beetje) leren skieen, de kinderen hebben leren schaatsen, Eline leert op Casper rijden en ik rij ook weer regelmatig paard, we hebben een tent gekocht en trekken er veel op uit in de natuur die hier in overvloed aanwezig is. Zelfs hier, hoewel we in een stad wonen, is er veel groen om te spelen en ook het schoolplein is enorm.

We doen veel andere dingen, maar moeten ook heel veel dingen steeds uitzoeken. Alles is hier toch net even anders geregeld dan in Nederland. Dat is wel het meest vermoeiend. Je weet niet hoe alles precies in elkaar zit, dus niets gaat op de automatische piloot. Zo zag ik toevallig dat mijn rijbewijs maar een jaar geldig was. Dat had logiserwijs te maken met de werkvergunning, die maar een jaar geldig was (inmiddels is die weer voor drie jaar verlengd). Snel dus laten vernieuwen! Dat Rob zijn rijbewijs wel geldig is tot 2013 was een mazzeltje, daar heeft een ambtenaar zitten slapen. Aan het invullen van de belastingpapieren zijn we ook maar helemaal niet begonnen, dat hebben we laten doen.

Ook de eenvoudigere dingen als in welke winkel kan ik welke spullen kopen, waar is een leuk zwembad, hoe zit dat met een lidmaatschap voor de schaatslessen. Overal moet je achteraan, alles moet je uitzoeken. Gelukkig weten we inmiddels aardig de weg in Calgary, maar zo’n eerste jaar is wat dat betreft toch ook wel vermoeiend.

Ik moet zeggen dat we ons inmiddels wel thuis voelen in Calgary. Daar hebben de mensen die we hier inmiddels ontmoet hebben, ook erg bij geholpen. Zo zijn we tijdens de kerstdagen uitgenodigd om bij kennissen te komen eten en mocht ik toen het -30 was ook zo een auto van iemand lenen.
Je bent hier trouwens wel erg afhankelijk van een auto. De meeste dingen zijn te ver weg om te lopen of fietsen, wat in de winter sowieso geen pretje is, en de wegen zijn niet echt berekend op fietsverkeer.

Gelukkig is de school dichtbij en kunnen we daar in ieder geval wel naartoe lopen. We hebben nu twee maanden vakantie achter de rug en het nieuwe schooljaar breekt weer aan. Eerst dacht ik: “twee maanden! hoe komen we het door?” Maar de zomer hier is geweldig geweest. We hebben bijna geen regen gezien, dat is wel even wat anders dan een Nederlandse zomer, en doordat we vijf weken lang familie op bezoek hebben gehad, is de tijd ook omgevlogen.
Eline kijkt met gemengde gevoelens uit naar de start van het schooljaar: welke leraar zal ze hebben en bij wie zal ze in de klas zitten? Aan de andere kant is ze blij haar vriendinnetjes weer te zien. Voor Peter is het een hele nieuwe start: hij gaat nu halve dagen naar de kindergarten. Hij heeft de juf al eens gezien en kent ook al een aantal van de kinderen die in zijn klas komen. Hij heeft er geen problemen mee om weer naar school te mogen. Het voordeel voor hem is dat hij inmiddels al redelijk engels spreekt.

Het komende jaar zullen de dingen wat bekender zijn. We hebben inmiddels al een keer alle feestdagen hier meegemaakt. We kijken weer uit naar Halloween (ja hoor, de eerste Halloween versieringen heb ik al in de winkels gezien) en de kerst. Wat ik wel mis is het hele sfeertje rond Sinterklaas. We hebben vorig jaar trouw naar het Sinterklaasjournaal gekeken, maar het is toch leuker als je er midden in zit.

Ook het vele koffiedrinken is iets wat hier niet gewoon is. Krijg je in Nederland overal koffie aangeboden, hier word je geacht je eigen koffie mee te brengen. Je ziet ook iedereen lopen met van die ‘warm-houd-mokken’. Toen ik bij het theorie-gedeelte van een slipcursus zat, was dat wel even raar: hoezo, we beginnen niet met koffie? Overigens hebben wij nog steeds geen ‘warm-houd-mokken’ gekocht. Dan drinken we wel eerst een bakkie thuis, voordat we wat gaan doen.
Bij de koffie moeten we natuurlijk ook wat lekkers, en sinds we hier wonen hebben we ook meer muffins, taarten en cupcakes gebakken. Peter zijn absolute favoriet is de cinnamon bun, of cinnamon roll of alles wat er maar op lijkt, als er maar kaneel op zit. Ciannmon was ook een van de eerste woorden die Peter kon zeggen in het engels.

We eten hier ongeveer hetzelfde als in Nederland. In het begin is het even wennen, omdat alles toch net even iets anders smaakt dan je gewend was in Nederland en soms moet je de dingen zelf maken (zoals pepernoten, kroketten heb ik nog niet gebrobeerd). Als het echt moet kunnen we in de Nederlandse winkel ook van alles halen, wel twee keer zo duur als in Nederland, maar soms moet het even. Als echte Canadezen hebben we wel een enorme gasbarbecue gekocht. Dat is makkelijker dan dat geknoei met kooltjes, maar toch hebben we hem dit jaar toch niet echt veel gebruikt.

We zullen zien hoe het leven hier volgend jaar bevalt als alles ‘gewoon’ is, en we in dezelfde tredmolen zitten als in Nederland. Tot nu toe is het afgelopen jaar geweldig geweest en we zijn allemaal bijzondere ervaringen rijker. Terugkijkend op de blog lijkt het ook wel alsof we een grote vakantie hebben gehad hier. Wellicht dat dat het komende jaar minder wordt, of dat het juist zo blijft. We zullen het beleven!