Donderdag 14 februari 2008
Hoewel we in Nedeland het verschijnsel Valentijnsdag ook wel kennen, wordt het hier toch uitgebreider gevierd. Toen ik in de supermarkt een pak met valentijnskaartjes, inclusief een kaartje voor de leerkracht, zag liggen, had ik al zo’n vermoeden dat de kinderen op school elkaar ook kaartjes zouden geven. Uit voorzorg had ik dus ook maar alvast zo’n pak kaartjes gekocht. Tinkerbell (van Peter Pan) voor de meisjes, en later ook superhelden voor de jongens.

Op school heeft Eline een ‘mailbox’ gemaakt van een kleenex doos en daarin kreeg ze al haar valentijn-post. Allemaal verschillende kaartjes, sommige zelfgemaakt en sommige met wat snoepgoed erbij. Heel schattig allemaal. Ook had ze voor ons een mooie kaart en een strijkkralen hartje gemaakt. Vanochtend moest alles worden uitgepakt! En dat op een ochtend dat we best hadden kunnen uitslapen, omdat ze niet naar school hoeft!

In de middag gaan we dan eindelijk voor het eerst skien, de kinderen tenminste. We hebben ze opgegeven voor een tweedaagse cursus, hier bij het Canada Olympic Park. Vandaag en morgen hebben ze anderhalf uur les. Ik maakte me nog een beetje zorgen of het wel door zou gaan, want het is al een paar dagen aan het dooien. Maar blijkbaar is dat geen enkel probleem voor het dikke pak sneeuw dat daar ligt.

Peter en Eline zitten allebei in een ander klasje. Peter bij de cubs en Eline bij de juniors. In ieder klasje zitten ongeveer 6 kinderen.
Eerst moeten de huurspullen worden gehaald: skischoenen, ski’s, skistokken en uiteraard een helm. Het is een drukte van jewelste, maar alles loopt gesmeerd. Ze zijn er natuurlijk wel gewend aan zoveel mensen.

Dan staan we aangekleed en wel buiten, maar wel een beetje vroeg. (We zijn braaf een uur van tevoren gekomen, zoals op de brief stond). We moeten dus nog een halfuurtje wachten voor ze kunnen beginnen. Gelukkig begint het klasje van Peter al vroeg met wat warmlopen. De kinderen doen tikkertje in hun skischoenen.

Zodra ze gaan beginnen krijgt Eline het een beetje benauwd. Ze durft niet meer, omdat ze bang is dat het heel hard zal gaan. Papa laat haar dus maar over aan de instructeurs. En het valt allemaal reuze mee. Ze hoeven niet gelijk op de allerhoogste berg te beginnen!

Peter is wel overal voor in en begint eerst op een ski te steppen en vervolgens op twee ski’s rond te stappen. Dan gaan ze naar het lage heuveltje om eerst te leren remmen. Dan vindt hij dat hij wel zijn stokken erbij kan gebruiken, maar dat doen ze dus niet tijdens de les. Iedere keer als hij zijn moeder ziet vraagt hij: ‘mag ik nu mijn stokken?’ Elke keer is het antwoord nee, tot de instructeur met zijn lekkere australische? accent roept, “You don’t need your poles, buddy!”. Dan legt hij zich er maar bij neer en heeft gelukkig ook veel lol zonder zijn stokken.

Ze hebben allebei gelukkig veel plezier tijdens het skien. (Er zijn een paar kinderen bij die echt niet willen. Daar sta je dan ouder, net je cursusgeld betaald en dan willen ze niet!). Aan het eind van de les hebben ze leren remmen en glijden al lekker naar beneden. Eline oefent zelfs een kleine slalom. Als de les is afgelopen laten we Peter nog een klein stukje met zijn skistokken vooruitkrabbelen en dan gaan we lekker naar binnen voor een kopje chocolademelk.