Gewoon weekend

Zondag 11 november

Dit weekend doen we niets bijzonders. Op zaterdagochtend natuurlijk eerst schaatsen, dan wat rondhangen thuis, in de tuin en nog inkopen doen (nieuwe, wat zwaardere gordijnen voor de schuifpui en een nieuw batterijtje voor mijn horloge).
Rob heeft een timmerman gevonden die onze tafel (eindelijk) gaat repareren voor 50 dollar. Dat is wel wat anders dan de kerel die al 150 dollar vroeg om alleen maar een offerte te maken. Nu gaat de timmerman hem lijmen en kunnen we hem gewoon weer gebruiken. Op zaterdagavond brengt Rob de twee poten en als het goed is kunnen we die vanavond weer ophalen.

Op zondag, rememberance day, doen we ook niet veel. We kijken naar de dodenherdenking op de televisie. Eline zegt dat ze diezelfde dingen ook vrijdag op school heeft gedaan. Toen hadden ze namelijk een herdenkingsbijeenkomst op de school. Het lijkt op de dodenherdenking in Nederland: het blazen van the last post, twee minuten stilte (om 11 uur in de ochtend), gevolgd door het leggen van kransen en allerlei toespraken. Hier loopt verder iedereen met een zogenaamde ‘poppy’ op zijn jas, een klaproos om aan te geven dat ze de oorlogsslachtoffers herdenken en geld hebben gegeven voor het veteranenfonds.

In de middag proberen we de boomerangs en frisbees uit op het veld bij school, maar er staat veel te veel (koude) wind. Al snel zijn we dus weer thuis om op te warmen.

11-12-1151.jpg11-12-1152.jpg11-12-1155.jpg

Voor de liefhebbers, de oorsprong van de poppy (klaproos):

Een luitenant-kolonel, gelegerd in Vlaanderen in 1915 schreef het volgdende gedicht in nagedachtenis aan een gesneuvelde vriend:

IN FLANDERS FIELDS

In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row,
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.

We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved and were loved, and now we lie
In Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.

John McCrae

Door de bombardementen van Vlaanderen tijdens de eerste wereldoorlog werd de grond rijk aan kalk. Hierdoor gingen de tot dan toe spaarzaam aanwezige klaprozen explosief groeien. Na de oorlog verdween langzamerhand de kalk weer uit de bodem en verdwenen ook de vele klaprozen.

Sinds de Eerste Wereldoorlog is daarom de klaproos geadopteerd als teken van de gezamenlijke herinnering aan de Canadeze oorlogsslachtoffers die ervoor hebben gezorgd dat wij nu in vrijheid kunnen leven.

Laat een reactie achter

You must be logged in to post a comment.