Zondag 4 november

Er ligt een laagje sneeuw vandaag. Het is niet zo heel veel, maar genoeg om te gaan sleetje rijden. In de ochtend beginnen Peter en Eline bij het heuveltje dat schuin tegenover ons huis ligt. Daar kunnen ze lekker vanaf sleeën op onze houten slee.

We besluiten om in de middag even bij Canadian Tire langs te gaan om een sneeuwschuiver te halen, om onze oprit schoon te houden. Ook kijken we gelijk even naar de sleeën die ze daar hebben. Er is behoorlijk wat keus. Een houten slee, zoals wij die hebben kennen ze niet, maar wel allerlei plastic slees, waarop je lager bij de de grond zit. We kiezen er twee uit voor Peter en Eline.

Waarschuwing: Gillende Keukenmeiden! Zet je volume wat lager!

Voor wie nog geen Quicktime heeft…

Daarna gaat het echte werk beginnen, We gaan naar het park, waar een nog veel hogere heuvel is. Er zijn ook al wat grotere kinderen bezig met een zelfgemaakte schans en snowboards.

We kunnen lekker van de heuvel suizen. Na een paar keer over hetzelfde paadje gegaan te zijn is een groot gedeelte van de sneeuw daar weg. Maar er is genoeg heuvel over. Eline en Peter moeten af en toe sturen en gaan vaak de bocht om. Maar de ‘oude’ slee gaat het allerhardst.

Na een tijdje is er weinig animo meer om van de berg af te gaan. “Mijn slee gaat toch niet hard” hoor ik Eline zeggen. Dan is het tijd voor het treintje. In een wip zit Eline’s slee aan de houten slee vast en gaan we gezamelijk van de berg af. Meer aanmoediging heeft Peter niet nodig en met een kleine improvisatie hebben we alle sleeën aan elkaar gemaakt. Regelmatig even omkijken om te zien of er geen passagiers zijn afgevallen. Met z’n drieën gaan we heel erg hard. Peter haalt af en toe Eline in dus begint hij boven aan de berg maar te remmen. Dat geeft dan weer een hoop spetterende sneeuw waardoor hij zichzelf de Sneeuwspetteraar noemt. Dat we daardoor met zijn drieën langzamer gaan heeft hij nog niet door.

Een beetje overmoedig geworden zoeken we het allerhoogste en steilste punt van de heuvel op. De sleeën kunnen niet achter elkaar worden gezet en zullen dus met een rukje op gang komen. Dat rukje ging echter te snel. Peter kukelde eerst achterover van zijn slee af, niet veel later gevolgd door Eline. Maar omdat zij in het midden zat kreeg ze ook nog eens Peter’s slee over zich heen. Zo heb je lachende gezichten, zo zijn ze beiden aan het janken! Gelukkig duurde dat niet lang want we gingen weer om hoog voor het volgende ritje. We hebben het zo’n 2 uur uitgehouden met sleeën. Op een gegeven moment heb ik maar gezegd dat ik naar huis ging. Eline luisterde niet en ging dus zelf nog maar een keertje naar beneden. Toen ze zag dat wij weg gingen heeft ze toch maar eieren voor haar geld gekozen en is ze mee gegaan. Nu zitten we dus lekker aan de thee en gaan we straks nog even naar Swiss Chalet om te eten (daar hebben ze trouwens geen Zwitsers eten, maar alleen kip).