De eerste week

Als Rob dan maandag naar zijn werk gaat, gaan de kinderen en ik eens rondkijken in de buurt wat er allemaal te doen is.
Op nog geen 5 minuten lopen zijn twee basisscholen, met daarachter een enorm veld met twee leuke speeltuinen. Voldoende te doen dus voor de kinderen. Ook kunnen we de andere kant op en tien minuten lopen over een heuvelachtig fietspad is een tweede enorm veld met een, iets kleinere, speeltuin. Ook daar zijn Peter en Eline graag en heeft Eline zowaar een eerste speelkameraadje. Met wat vertaalhulp van haar moeder kan Eline daar prima mee spelen. De hele week gaan we verder regelmatig naar deze verschillende speeltuintjes. Het is gelukkig nog mooi weer!

Om boodschappen te doen en dergelijke heb je toch eigenlijk op zijn minst wel een fiets nodig. Dat is dus voorbehouden aan Rob wanneer hij met de auto thuis komt. Ik zie nog weinig buren, alhoewel je bij de speeltuinen altijd wel een praatje kunt maken. Waarschijnlijk wordt het wel wat drukker wanneer de vakantie echt is afgelopen. De vrouw die de reclameblaadjes rondbrengt, blijkt aan het einde van de volgende straat te wonen. Zij biedt aan dat ik altijd bij haar langs mag komen als ik vagen heb over dingen in de buurt. Ze heeft ook een dochter van 13 die best eens wil oppassen. Kijk, dat is nou eens aardig.
Er is in de wijk ook een wijkgebouw. Daar zal ik volgende week ook eens langwippen om te kijken wat zij allemaal doen.