Na afscheid te hebben genomen van buren, vrienden, familie en kennissen gaan we dan zaterdagavond op weg naar Canada. Opa Kaandorp brengt ons naar het vliegveld, waar we worden opgewacht door Opa en Opoe en Marcel en Jacqueline met de kinderen. Er is kort tijd om wat te drinken, de rest van de tijd moet namelijk wachtend in de rij worden doorgbracht. Keurig op tijd melden we ons bij het vliegtuig.

We hebben drie plekken naast elkaar, helaas niet aan het raam, maar in het midden van het vliegtuig en Rob zit naast ons aan de andere kant van het gangpad. Zodra iedereen is ingestapt, blijkt dat de drie stoelen achter ons niet bezet zijn. Die weet Rob snel in te pikken zodat we nu twee aan twee op drie stoelen zitten. Voor Eline en Peter blijkt dit ideaal. Ze kunnen min of meer languit op twee stoelen liggen om te slapen.

Het vliegtuig vertrekt op tijd en we hebben een plezierige vlucht. Zodra we in de lucht zitten krijgen we eerst wat te drinken en daarna avondeten geserveerd. Voor Peter wordt het allemaal wat te laat: hij valt halverwege de maaltijd in slaap. Hij ligt heerlijk op twee stoelen onder een dekentje en is het grootste gedeelte van de reis onder zeil. Ook Eline gaat na de maaltijd lekker slapen.
Rob en ik vermaken ons met de films die vertoond worden.
Ook de landing verloopt vlekkeloos. Peter mag nog even bij iemand op schoot zitten om naar buiten te kijken. Dat is natuurlijk erg leuk!

Eenmaal geland moeten we lang in de rij staan voor de paspoortcontrole. Daarna moeten we lang wachten bij ‘immigration’ om onze verblijfsvergunning te krijgen. Onderwijl wordt het allemaal wel erg vervelend dat wachten….

Wanneer we dan eindelijk de langverwachte papieren hebben blijken onze koffers er niet meer te zijn. Ook de vertegenwoordigers van Air Transat zijn nergens te bekennen. Iemand van een andere vliegtuigmaatschappij roept hen voor ons op. Weer wachten….
Uiteindelijk brengt iemand ons dan bij onze koffers, die ze ergens hadden weggezet en kunnen we met Benjamin op weg naar huis. Ik ben het zo langzamerhand meer dan zat.

Benjamin was zo aardig om ook wat boodschappen voor ons te doen zodat we morgenochtend in ieder geval kunnen ontbijten. Na een biertje gaat hij weer naar huis. Ondertussen kunnen wij het nieuwe huis verkennen. Veel trappetjes op en af. De kinderen leggen gelijk hun speelgoed in de kelder. Wanneer Benjamin weg is, begint Rob aan het bed van de kinderen. Ik heb daar helemaal geen zin meer in en leg Peter en Eline op hun matrassen op de grond en kruip zelf op het luchted. Daarna geeft Rob het ook maar op en gaat ook naar bed…