De reis naar Canada begon voorspoedig. We waren op tijd op Schiphol dus de jongens konden nog even spelen en wij nog even wat eten. Rond 1 uur hebben we afscheid genomen en ben ik door de douane gegaan. Snel nog even wat kopen voor Benjamin en dan naar het vliegtuig.

De vlucht naar Londen was saai. Zo saai zelfs dat ik het grootste gedeelte van de reis geslapen heb. Ik had verwacht dat met de recente terreurdreiging de luchthaven wel helemaal een nachtmerrie zou zijn maar het viel gelukkig mee. De twee uur overstaptijd die ik had was zelfs ruim. Zonder problemen zat ik op tijd in het vliegtuig naar Calgary. Helaas waren er wel weersproblemen (tenminste dat werd gezegd) zodat we nog ruim een uur bij de gate bleven staan. Met 75 minuten vertraging stegen we op.

Door het uur vertraging waren we natuurlijk ook te laat in Calgary. Gelukkig had Benjamin het al gezien en is later naar het vliegveld gegaan. Ik moest eerst nog even door de immigratie heen om mijn werkvergunning op te halen. Dat heb ik geweten. Om 19:30 kwam ik aan bij de immigration office. Ik liet daar de papieren zien die door de advocaten waren opgesteld in de blije (en naieve) gedachten dat het dan allemaal geregeld zou zijn. De man begon gelijk moeilijk te kijken… Na een dikke 20 minuten kwam hij met de mededeling dat hij geen aanleding zag mij een werkvergunning van meer dan 90 dagen te geven. Oeps! De aanvraag was voor 3 jaar. Ik heb ‘m uitgelegd dat ik aan alle voorwaarden voldeed maar… verkeerde formulier ofzo. Weer koortsachtig overleg met z’n collega.

Ondertussen werd me verteld dat ik beter even mijn koffers kon gaan halen. Die waren er gelukkig allebei. Toen ik terug kwam was het nog steeds niet duidelijk. Om 20:30 heb ik Benjamin maar even gebeld dat het nog wel even ging duren. Ik nam plaats in de wachtkamer. Eindelijk om 21:00 kwam het verlossende woord. Hij had alle mogelijkheden bekeken en kwam niet verder dan 1 jaar, met een eenmalige verlenging van 1 jaar. Ik kan in ieder geval aan de slag dus. Het is vervolgens voer voor de advocaten om ervoor te zorgen dat we na 2 jaar niet terug moeten (dat zou toch jammer zijn…).

Toen dit eenmaal achter de rug was zijn we snel naar het huis van Benjamin gegaan om de spullen uit te laden. Hij controleerde nog even of hij de Jeep waar hij op geboden had, had gewonnen (helaas niet) en ik heb ‘m nieuwe Apple uitgepakt. Om 12 uur zaten we aan de wijn en de spagetti en het werd uiteindelijk 2 uur voordat ik in bed lag. Slechts 4 uur later was ik weer wakker…