Mijn man kan een goede baan krijgen in Canada. In eerste instantie leek ook mij dat hartstikke leuk, een jaartje of twee verhuizen naar Canada. Naarmate de gesprekken met de Canadezen vorderen, wordt echter ook de periode steeds langer. Van drie jaar zitten we nu al op minstens vier jaar en wat hen betreft eigenlijk liever een jaar of tien! Nu begint de twijfel toch wel ernstig toe te slaan.
De familie en vrienden reageren zeer wisselend. Van: “leuk vakantieadres voor de komende jaren”, en “Canada is toch wel een erg mooi land”, tot “schei toch uit joh, straks gaan ze ook nog!”.
Twee jaar zou een leuk avontuur zijn geweest. We spreken de taal goed en inderdaad, het is een mooi land. Rust en ruimte en de Rocky Mountains in je achtertuin. Maar echt emigreren is toch niet wat ik voor ogen had. Je bent verscheurd tussen je familie en vrienden in Nederland en die in Canada. De kinderen worden in dat geval immers echte Canadezen en zullen nauwelijks binding hebben met Nederland. En dat heb ik nou juist wel heel erg. Het klinkt natuurlijk aantrekkelijk. Ruimte en rust. Maar eerlijk gezegd heb ik niet zo heel veel ruimte nodig om gelukkig te zijn. Hoewel ik de koopavonden voor Sinterklaas altijd probeer te vermijden, vind ik het toch prettig mensen te ontmoeten. Om bijvoorbeeld na een uur wandelen in het bos een pannenkoekhuisje tegen te komen. In Canada kom je eerder een loslopende beer tegen. Ook de winters zijn er natuurlijk erg koud in vergelijking met Nederland. Hier zitten de kinderen ook al na een half uurtje weer verkleumd voor de kachel en skiën hebben we nog nooit gedaan.
Maar ja, de kans ligt er nu eenmaal en velen zijn ons naar volle tevredenheid voorgegaan. Het blijft dus toch knagen. We zijn er kortom nog niet helemaal uit.
Per ABuis